Hans Dulfer – tenorsax; Jerome Hol – gitaar; Rob van Wouw – trompet; Eric Barkman – bas & Cyril Directie – drums
Zomerhitte in Brouwerij Martinus
Marlies Hulzebos
Om een indruk te geven van dit concert dien ik eerst te omschrijven op welke wijze het jazzpubliek zich normaalgesproken kenmerkt. Het knikt voorzichtig mee, hier en daar een subtiel applaus bij een goede solo, maar niet te lang, de artiesten moeten nog goed hoorbaar zijn. Een heel enkele keer is het iets beweeglijker, maar het blijft op de stoel zitten. Geroep en geschreeuw komt voor, maar is hoogst uitzonderlijk.
En dan is het 7 mei 2018. De muziek in Brouwerij Martinus is nog maar net begonnen of er heerst al een uitbundige sfeer. Dit publiek klapt, neen niet enkel na solo’s, maar het klapt mee op de maat. Joelend publiek lijkt de standaard. Toegegeven, om deze muziek kan geen enkel publiek heen. Van meet af aan loopt het enthousiasme van het publiek gelijk op met dat van de artiesten. Die laatsten spelen energiek en als ze even geen noten hebben, dan maken ze grote klapgebaren, het publiek komt er niet onderuit en gunt deze artiesten nog meer zomerse sfeer.
Hans Dulfer- tenorsaxofoon, zijwaartse, grijze kuif en zwart, omrande bril- stelt alle muzikanten voor, allen geven ze een korte solo weg. Het swingt. Het tweede stuk nog meer, het lijkt wel Caribisch. Bassist Eric Barkman speelt op een zwarte, strak vormgegeven elektrische basgitaar. Een vriendin van mij zou dit instrument een ‘basknakker’ noemen en dat past wel bij deze muzikant. Hij kijkt stoer en guitig tegelijk en laat de zaak swingen. Drummer Cyril Directie kijkt serieus, maar zodra het tempo toeneemt, ontstaat er een brede glimlach op zijn gezicht, het enthousiasme spat eraf. De bel op zijn drumstel maakt het nog meer Caribisch. Jerôme Hol weet zo nu en dan met zijn elektrische gitaar even een andere toon te zetten. Zo lijkt hij ineens een headbangende rockster te worden, steelt de show bij het publiek, maar ook Bach mag.
Ze spelen veel eigen nummers, zoals Sahara. Nou werkelijk waar, het zand stuift om dat telkens wildere publiek heen. Hans Dulfer blaast met zijn ervaring, het klinkt mooi en vrij ruig tegelijk. Trompettist Rob van Wouw maakt het regelmatig af door juist subtiele, kraakheldere, snelle, afgewogen, doorvoerende, wat mij betreft prachtige, solo’s weg te geven. Ze laten ‘Caravan’ (Ellington en Tizol) horen, bijna als een houseversie, zeer uptempo, het licht knippert ervan, maar dat zou ook door dat inmiddels niet te houden publiek veroorzaakt kunnen worden.
Dan komt de drummer achter zijn stel vandaan en laat de eerste rij dansen. Na weinig aarzeling swingt niet enkel de eerste rij, maar is het voorzichtig knikkende publiek geheel verdwenen. Een zoen van Dulfer voor de dame die uitdagend voor zijn saxofoon danst. Hij loopt het publiek al spelend in. Ze eindigen met pop-nummers als ‘Every breath you take’ (The Police). Voor mij was dat niet nodig. Toch neem ik het op de koop toe, want ik word ook bedwelmd door deze muziek. Ja, ook ik behoor tot dat publiek. Daarna kan ik op adem komen en knik ik voorzichtig naar de artiesten.
Dit schreef Eddy Determeyer voor Draai om je Oren!
Illand Pietersma in het Dagblad van het Noorden:
Uit de aankondiging:
entree: €17 / €12
Hans Dulfer behoeft geen wervende tekst, mocht u hem toch nog nooit hebben horen spelen, dan is dit wel uw kans, in het echt, in Brouwerij Martinus in Groningen. Dit kwintet verliest het verleden niet, maar kijkt voornamelijk vooruit. Het swingt, is hip en luchtig te noemen.
Hans Dulfer is een Jazzheld! 
entree: €17 / €12
