foto’s Willem Schertmann

Herbie Nichols leeft!

9 oktober 2019, Brouwerij Martinus. Guus Janssen – piano: Bert van Erk – bas & Wim Janssen – drums

Het concert begint met een korte inleiding door Bert van Erk. Honderd jaar geleden werd Herbie Nichols geboren, zat niet aan de drank of drugs, maar stierf aan leukemie. “Ja, dit wordt een lezing.” grapt Guus Janssen van achter de piano. Hoe oud Nichols werd levert een discussie op in het publiek. Waarschijnlijk werd hij 44 jaar. Ter aankondiging van de verschillende stukken citeert Bert Engelse teksten, die hij zo weet te brengen alsof het een vrij improvisatiestuk betreft. Een interessante toevoeging op een mooi concert.

Ze spelen achtereenvolgens: House Party Starting, een feestelijk begin, de toon is gezet. Terpsichore, in een hoog tempo. Lekker laag tromgeroffel levert een lach op Guus’ gezicht en zet dan weer in. Bert verontschuldigt zich voor zijn contrabas die sinds vandaag een mankement heeft, maar eerlijk gezegd klinkt het wel lekker rauw. The Spinning Song, over hoe je de week ‘rondspint’ als je arm bent licht Bert toe. Het blijft fraai om de twee broers Janssen te zien spelen. Bloed fanatiek, dezelfde motoriek, energiek en dan na afloop van een nummer bij beiden een grijns en die bij Wim telkens nog iets groter is. Een kerstwens die Nichols in 1961 verstuurde. De piano staat open, de klankkast is goed te zien en ook de dempende bladen die er in hangen. Naar mate het stuk vordert komt het muziekpapier telkens schever te liggen, het valt nog net niet. I never loved, als hij dat speelde maakten de dames in de zaal zich zorgen. Bert gebruikt zijn strijkstok en Wim zijn rode kwasten. Crisp Day, weer een flink tempo. De muziek blijft telkens dichtbij hoe de maker het zelf ooit uitvoerde, maar daar waar kan speelt Guus extra noten, voert andere tempi aan, een genot voor deze toeschouwster. The Gig, een moderne jamsessie. Ze gaan allen behoorlijk tekeer. Wim denkt op een goed moment dat het al voorbij is, maar Guus maakt grote gebaren dat hij nog even door moet. Wim slaat het stuk uit.

Dan wordt even afgeweken, even geen Nichols maar een stuk van Misha Mengelberg, waar het vorige concert van dit trio een hommage aan bracht. Het blijkt wel een stuk dat waarschijnlijk weer een hommage aan Nichols zou zijn. De muziek van Nichols is niets raars, eigenlijk weinig spektakel. Maar het blijft fris en in de jaren 50 moet het behoorlijk bijzonder zijn geweest. Maar die Mengelberg, dat is toch wel nog verfrissender.

Step Tempest, waarom het zo heet weten ze niet, dus nu even geen gezellig verhaal van Bert. Change of Season Begint bijna klassiek. Hangover Triangle, een zomer in New York, ze maken er een zomers feest van. Blue Chopsticks, het klinkt allemaal heerlijk in het gehoor. Na een daverend applaus beginnen ze weer met House Party Starting, helaas dat is dan echt het laatste.

Zo lijkt er toch op dat Herbie Nichols in ieder geval 100 jaar werd. Althans, zijn muziek leeft. Er gaan al stemmen op of er de volgende keer niet een ode aan Lennie Tristano gebracht kan worden. Ik kijk er nu al naar uit!

Marlies Hulzebos

Aankondiging
Wie de pech had afgelopen mei het concert van de broers Wim en Guus Janssen en Bert van Erk te missen, krijgt een herkansing. Dit keer geen ode aan Mengelberg, maar aan Herbie Nichols. Niemand weet of er nog meerdere herkansingen komen, dus wees erbij!

Penguin Guide to jazz

“Guus Janssen does nothing less than reinvent the piano. His brother Wim seems completely in tune with the pianist’s cliffhanger choices, so nothing sounds wayward or merely cute. Brilliant!”

Guus Janssen is een Jazzheld (klik hier)

Entree €15 / €8